ÚLTIMO TRAMO DO CAMIÑO DE SANTIAGO
O Camiño entra no concello de Santiago pola Lavacolla. Pisando un camiño ancho e de terra, o peregrino bordea o aeroporto e cruza a estrada vella, hoxe sen tráfico. Seguindo as frechas amarelas chegamos pronto a San Paio, unha aldea con boas construcións de pedra e unha igrexa sinxela pero bonita en excelentes condicións. Uns 15 minutos despois chégase á vila de Lavacolla, onde chaman a atención a súa caixa de música, o seu cruceiro e o seu templo. Tradicionalmente era aquí onde os peregrinos se preparaban e limpaban antes de entrar na cidade.
En Lavacolla crúzase a estrada que vai de Santiago ao aeroporto. Un valado de madeira indica o Camiño, que por un estreito camiño subirá cunha pendente nada desprezable para logo comezar a longa baixada que levará á capela de San Marcos e ao Monte do Gozo. Seguimos baixando cara ao centro histórico da cidade. A Porta Itineris acolle aos peregrinos, un monumento do ano 2004, de 17 metros de altura e feito en granito e bronce.
A poucos metros pódense recoñecer as antigas casas do antigo barrio de S. Lázaro, onde desde o século XII existía un gran hospital de peregrinos dedicado á atención dos enfermos de lepra. Dende aquí o camiño discorre sempre pola marxe esquerda da estrada para entrar no barrio dos Concheiros, pola rúa que aínda se chama Camiño Francés.
Os Concheiros refírese a unha das confrarías medievais máis poderosas de Santiago, na que se atopaban aqueles artesáns que estaban autorizados para facer as famosas vieiras. O Camiño entra agora no casco histórico polo alto da rúa de S. Pedro, deixando á súa esquerda a Igrexa de San Pedro de Fóra e á dereita a de San Domingos de Bonaval, antigamente extramuros. Na Porta do Camiño, que marca o límite medieval das murallas de Compostela, adentrámonos agora no corazón da cidade vella, sobre as mesmas pedras que os peregrinos pisan dende hai séculos.
Entramos no casco histórico pola rúa das Casas Reais, coñecidas como os Reis Católicos promoveron alí a construción de edificios para a súa sede de goberno. Podemos parar a visitar a Igrexa de Santa María do Camiño, ou continuar o noso camiño. Á esquerda está o gran Pazo de Luaces, que conserva elementos do século XV como o portal; Á dereita, a Igrexa das Ánimas, onde, se queremos seguir a tradición peregrina, teremos que rezar 6 Nosos Pais para salvar a alma dun ser querido. Chegados á Plaza de Cervantes, unha das máis importantes da cidade, dirixímonos á Acibechería, a porta pola que accedían ao templo e onde se atopaba unha das fontes máis fermosas da cidade, a do Paraíso, segundo se narra no Códice Calixtino. A fonte xa non existe hoxe, nin os peregrinos entran a ver ao Apóstolo por esta porta, senón que se dirixan polo túnel do Pazo de Xelmírez ata a Praza do Obradoiro na procura da grandeza da fachada barroca e do Pórtico da Gloria.
